Wanneer mantelzorg even niet kan: ‘Logeerzorg is écht een uitkomst’

'Welkom!'

“Welkom!”, zegt Paul hartelijk, terwijl hij de deur van zijn logeerzorgkamer openzwaait. De ruime, sfeervol ingerichte kamer heeft alles wat je nodig hebt: een bed, gezellige zithoek met twee fauteuils, eetkamertafel met vier stoelen en keukenblok met koelkastje. “Kijk, er is zelfs een platenspeler”, wijst Paul enthousiast. De sfeer voelt fijn, mede dankzij het kleurgebruik, met een zachtgroene tint op de muur, en de houten meubels. De badkamer bevindt zich op de gang. “Ik ben al heerlijk in bad geweest, met bubbels en lampjes”, vertelt Paul grinnikend. 

Naast diverse zitjes op de gang is er een centrale woonkamer, waar het ontbijt en avondeten worden geserveerd. Paul eet er samen met de andere bewoners, die veelal dementerend zijn. Gesprekken voeren met hen lukt bij de een wel, bij de ander wat minder, maar Paul vindt het allemaal prima. 

Tag

De logeerzorgkamer bevindt zich op de gesloten afdeling, maar dankzij een tag waarmee hij te traceren is, kan Paul gecontroleerd gaan en staan waar hij wil. Hij bezoekt tijdens zijn logeerweek dan ook gewoon (per trein) de dagbesteding in Emmen. Dat is fijn aangezien structuur belangrijk voor hem is. Maar hij gaat ook regelmatig lekker wandelen. “Alles gaat hier relaxt. Ik was maandag naar de dagopvang en daardoor te laat voor het avondeten. Maar geen probleem, ze hadden een bordje voor mij klaargemaakt en opgewarmd in de magnetron. Wat wil je nog meer!”

Niet zichtbaar

Bijna vier jaar geleden heeft Paul een herseninfarct gehad. De impact was en is groot. Niet alleen voor hemzelf, maar ook voor zijn gezin. Enkele weken voorafgaand aan het verblijf in Aleida Kramer vertellen Paul, zijn vrouw Francis (57) en hun dochter Jamie (31), die samen met haar man Nils en hun twee kinderen bij Paul en Francis in wonen, hun verhaal. 

“Er waren ineens signalen dat het niet goed ging met Paul. Hij had het bijvoorbeeld over vuurwerk en wilde mensen gaan bellen om hen gelukkig nieuwjaar te wensen, terwijl het geen oud en nieuw was. Ik wist direct: dit is niet goed”, blikt Francis terug. Ze moest er figuurlijk voor knokken maar kreeg uiteindelijk een doorverwijzing naar het ziekenhuis, waar onderzoek volgde. De uitslag kwam twee dagen later hard binnen: Paul heeft een herseninfarct gehad met niet-aangeboren hersenletsel als gevolg. De schade is vooral aangericht in het sociale, emotionele en cognitieve deel van de hersenen, waardoor het niet zichtbaar is. 

Gedrag veranderd

Paul heeft onder andere geheugenverlies, is snel moe, kan zijn energie niet sturen en heeft structuur nodig. Francis omschrijft het beeldend: “Wij zitten als gezin in de sneltrein, terwijl Paul nog op het station staat.” Maar wat misschien wel het meeste pijn doet: zijn karakter is veranderd. Dochter Jamie: “Mijn vader is een ander persoon geworden. Dat is best moeilijk en zorgde bij ons voor een rouwproces.” Francis vult aan: “Hij kan zich niet meer inleven in een ander.” Paul beaamt: “Dingen raken me niet meer. Ik denk dan: het zij zo. Ik kan sinds het herseninfarct ook niet meer huilen.” 

En toch kan hij nog genieten van dingen. Van Ajax bijvoorbeeld. Hij stapt regelmatig op de trein om wedstijden van zijn favoriete club te bezoeken. Ook tennist hij in Schoonoord en fietst hij graag en veel. Paul gaat drie keer per week naar de dagbesteding in Emmen en doet op vrijdag vrijwilligerswerk in woonzorgcentrum De Schoel in Sleen. Met een glimlach rond zijn mond zegt hij: “Daar ben ik de jonkie. Ik help met koffie rondbrengen. Ze hebben mij daar geaccepteerd zoals ik ben.” 

Pal naast hun huis is een unit geplaatst, waar Paul slaapt en vaak ook overdag verblijft. In huis is het veelal te hectisch voor hem, er zijn te veel prikkels. De unit is zijn rustpunt. 

Coevorder Courant

Francis las op de gemeentepagina in de Coevorder Courant over de logeerzorg. “Ik heb gelijk met de gemeente gebeld met de vraag of Paul hiervoor in aanmerking komt.” Het antwoord was gelukkig 'ja'. Dit voorjaar verbleef hij er al eens een weekend, om te proberen of het wat voor hem zou zijn. Zijn ervaring was positief. Aangezien Francis en de kinderen in oktober een nieuw dak op de schuur gingen plaatsen, wat veel onrust bij Paul zou veroorzaken, werd opnieuw een beroep gedaan op de logeerzorg. En weer naar volle tevredenheid.

‘Ik gun anderen deze mogelijkheid ook’

Het aantal aanmeldingen voor de logeerzorg valt helaas nog tegen. “Waarschijnlijk heeft dat met onbekendheid te maken. Dat is jammer”, vindt Francis. “Want ik gun andere mensen deze mogelijkheid ook. Misschien dat de gesloten afdeling voor sommigen een drempel is, maar dat hoeft geen enkel probleem te zijn. Dat zie je bij Paul. Dankzij de tag heeft hij toch zijn vrijheid.” En het geeft thuis even lucht (“het kan een stressvolle situatie doorbreken”) en ruimte om bijvoorbeeld een verbouwing te doen. 

De logeerzorg is nu nog een pilot. Tot juni 2026. “Ik hoop dat dit initiatief een definitief vervolg krijgt”, zegt Francis uit de grond van haar hart. “Het is echt een uitkomst.”

Meer informatie

Francis staat open voor vragen van anderen. Mantelzorgers die meer willen weten kunnen contact met haar opnemen via de mail: francisbarendsen@live.com. Kijk voor meer informatie ook op onze webpagina over logeerzorg.